KAVENAWE.

Bywało tak, że się siedziało po dwie osoby w jednej ławce i pisało się dziwne rzeczy na różne dziwne tematy. I chodził tam pewien dziwny człowiek, który bardzo dziwnie się uśmiechał. I on bardzo chciał się zbliżyć do tych wszystkich dziwnych ludzi siedzących w ławkach i puszczał im swoje dziwne oczka. Czasami podchodził do tych dziwnych ludzi i częstował ich kiszką, albo golonką albo już nie pamiętam czym. Niektórzy z tych ludzi wyciągali ku niemu swoje głodne ręce, a on tylko się cieszył, że dziwni ludzie się do niego zbliżają. ośmielony tym faktem dziwny człowiek głaskał ludzi po głowie i uśmiechał się pieszczotliwie i po swojemu dziwnemu, a później odchodził od nich na dwa kroki i patrzał potajemnie, czy już nie zaczynają tęsknić i czy nie chcą go mieć przy sobie z powrotem. Ale oni patrzyli na niego dziwnie. Niektórzy. Niewielu. Tylko jeden dziwny człowiek. Pozostali dziwni ludzie chowali swoje spojrzenia w swoje buty, zawiązując je starannie na podwójną kokardkę i unikając jak tylko umieli uśmiechniętego spojrzenia dziwnego człowieka. Tylko jeden dziwny człowiek nie krył się przed jego spojrzeniem. Ba! szukał go i znalazł. I stała się nicość. I nagle zniknęli ci wszyscy dziwni ludzie ze spojrzeniami w butach zawiązanych na podwójną kokardkę. I zniknął on. Niewiadomo, czy zadowolony. Na pewno dziwny. I na pewno samotny.